دنیای کوچک

صبح سوار قطار شدیم؛ من و چهارتا سرباز و چهل نفر اسیر عراقی. قطار راه افتاد. همان اول صبح اوقاتم تلخ شد؛ چون متوجه شدم پولی را که برای مأموریت در اختیارم بود، گم کردم. درحال مأموریت برای سوارشدن به قطار نیاز به بلیت نبود؛ اما باید خوراک این چهل‌وچند نفر را میخریدم. آخرای خدمتم بود و هنوز بیست سال نداشتم. یک جوان نوزده ساله مانده بود و چهل تا آدم گرسنه که از دیشب تا حالا چیزی نخورده بودند. حدود ظهر طاقت سربازها تموم شد و یکیشان آمد و با لهجهای که درست متوجه نمی‌شدم به من حالی کرد که خیلی گرسنه است. با اخم به او گفتم که ساکت باشد. رفتم سراغ مسئول رستوران قطار و داستان را برایش تعریف کردم. گفت که میتواند برای سهچهار نفر خوراک جور کند؛

نظراتـــــــــ

زهرا داداشی پور		6/9/1400
فکر کنید داستانی که با شعری زیبا آغاز بشه و استاد بزرگ؛ منوچهر والی زاده معرفیش کنن و امیر حسین شهپروصال خوانش کنه، چه خواهد شد🤩🤩🤩