آرزوی آزادی

جنگ و خون ریزی در افغانستان دل هر انسانی را به درد می آورد. نوجوانان ایرانی هم با هم زبانان افغانستانی خود احساس نزدیکی می کنند. پویا این داستان را به بچه های افغانستان تقدیم کرده است.

صدای دانش آموز

افغانستان

پویا زمانی حقیقی

نظراتـــــــــ

م.صدیقی

3/7/1400

سلام.پسر با ذوق و با استعدادم،پویا زمانی حقیقی عزیز...مطلب شما را شنیدم...مطلبی که بیشتر از آنکه داستان باشد،یک گزارش گونه و مستند نگاری حادثه ای بنظر می رسد.مستندی که نه بر پایه مشاهده مستقیم و حضور فیزیکی دربطن حادثه و متن ماجرا، بلکه براساس دیده ها و شنیده های دست دوم و روایت های خبری دیگران نوشته شده است.جرأت وجسارت شما در ورود به این مقوله که بمنزله راه رفتن روی تیغ است، ستودنی است.اینکه می گویم راه رفتن روی تیغ، بی دلیل نیست، مستند نگاری آنقدر دشوار است که حتی بسیاری از مستندنگاران حرفه ای را هم به ورطه شعار زدگی ، طرفداری و جانبداری از یکی از طرفین ماجرا می نماید،بدون آنکه واقعیت موضوع روشن باشد..بهر حال حس نوع دوستی و مسئولیت پذیری شما که باعث گردیده در دفاع از کسانیکه حق را به جانب آنان می دانید دست به قلم شده اید،قابل احترام وتقدیر است..ان شاءالله آثار بیشتر وکاملتری از شما منتشر گردد. دوستدارتان:م.صدیقی

Manager		4/7/1400
هزاران سپاس استاد عزیز

پویا		4/7/1400
سلام و درد خدمت استاد شرمنده که مستند وار بوده کار و انشالله کار های بعدی را داستان وار مینویسم مچکرم بابت نظر

پویا		4/7/1400
بعد استاد میشه یکم بیشتر راهنمایی کنید در زمینه مستند نگاری که بیشتر متوجه بشم مممنون میشم چه پیشنهادی دارین برای مستند نگاری که بیشتر بنویسم مرسی 🌷♥️